میلاد مادر نزدیک است و می دانیم چون شیعه ایم دلمان باید در ایام شادیِ شیعه شاد باشد. ولی نمی دانم که چرا اینقدر امسال دلم به یاد دلهایی که در خانه ی علی در کنار درِ نیمه سوخته ماتم زده است، جا مانده.
نمی دانم مولایمان در آن روزها چه کشیده، طنین چه ناله هایی که در آن روزها در چاه ها پیچیده و اشک هایی که هنوز داغ جوان از دست رفته اش را همراهی می کرده...
میلاد همسری که بازخوردِ عشق است در آن ایامِ نبودنش، وقتی که چند روز بیشتر از پر کشیدنش نمی گذرد شاید برای مولایمان نمکی بر زخم بوده است.
چه دلهای کودکانه ای که در کنج خانه، میلاد مادر را به ماتم نشسته و چه نگاه هایی که در و دیوار را به عزا وامیداشته...
نمی دانم...
حس و حال غریبی است …
هر سال روز مادر برایم سرشار از شادی بود، از قبل تَرَش فکرم مشغول میشد به هدیه ای که بتوانم بوسیله ی آن دل مادرم را شاد کنم و از آن بابت دل خودم را شادتر. ولی امسال دلم جای دیگری است... خاک های کوچه های بنی هاشم غباری بر دلم گذاشته که آینه ی دلم را مات و مبهوت خویش کرده است.
خداوندا! امر به شادی در این ایام شده ایم ، پس دلم را روانه ی سالهای اول بعثت می کنم ؛ به شادیِ چشمانِ مادرانه ای که به چشم دخترش منور شد و طنین صدایی که گوشهای پیامبرم را نوازش داد و بویی که بهشت را در زمین یادآور شد...
______________________
درد دل نوشت: دلم را روانه کردم، ولی هنوز نگاهش به پشت سر جا مانده... درمانش فقط به دستِ توست مولاجان!
کلمات کلیدی:
